پیچ های ارتوپدی قابل جذب در بدن ساخته شد - سارا نوشت

به گزارش سارا نوشت به نقل از معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، عموما واردات کالاهای عمومی مصرفی در داخل کشور از کشورهایی همچون چین با قیمت های پایین تر از فراوریات داخلی محقق می گردد اما در خصوص محصولات استراتژیک و خاص که فراوری آنها نیز به چند کشور اروپایی و آمریکا محدود است به ویژه با توجه به نرخ ارز و شرایط تحریم، مطمئنا فراوری داخل کردن امکان کاهش قیمت فروش را در حد قابل قبولی مهیا می نماید.

یکی از این محصولات پیچ های ارتوپدی قابل جذب در بدن است اما محققان کشور در طرحی پژوهشی و کاربردی با پشتیبانی صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران معاونت علمی موفق به طراحی و ساخت این محصول شدند.

وزن این پیچ ها به عنوان مثال قطر 12mm و طول 30mm کمتر از 2 گرم است که هزینه ماده مصرفی با فرض خرید از طریق شرکت بوهرینگر(لکشور) بین 15 الی 20 درصد قیمت فروش محصول است.

همچنین بخش عمده ای از قیمت فروش محصول شامل هزینه های مربوط به دانش فنی، فناوری فراوری و سود فروش فراوری کننده، وارد کننده و نماینده های فروش در داخل کشور است فراوری داخل این محصول منجر به کاهش قابل توجه قیمت در کنار دسترسی سریع تر و امکان نظارت کیفی بهتر می گردد.

در این طرح به طور خاص پیچ های قابل جذب مورد استفاده در جراحی ترمیمی لیگامان صلیبی قدامی زانو (Anterior cruciate ligament) یا به اختصار جراحی ترمیمی ACL مد نظر است.

البته تجاری سازی و فراوری صنعتی این محصول صرفا با انجام یک طرح پژوهشی امکان تحقق ندارد، اما هدف از اجرای این طرح حرکت در این راستا بوده به گونه ای که طراحی و ساخت دستگاه میکرو اینجکشن مورد اشاره در طرح در مقیاس نیمه صنعتی مهیا شد.

این محصول ویژگی هایی همچون زیست سازگار با بدن، زیست تخریب پذیری یا قابلیت جذب در بدن با نرخ مناسب جهت ایجاد زمان کافی برای طی پروسه ترمیم، برخورداری از استحکام مناسب و تاثیر مثبت و محرک در روند رشد و ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده را دارا است.

اولین سیستم پیچ و پلاک فلزی مورد استفاده جهت تثبیت شکستگی های استخوانی در سال 1883 توسط جراحی بنام لین (W.A.Lane) ابداع شد، جنس اولیه آلیاژی ازفولاد و وانادیم بود که بعدا معین شد زیست سازگاری مناسبی با بافت های بدن ندارد، از سال 1926 فولاد ضد زنگ در ساخت این ایمپلانت ها مورد توجه نهاده شد و خواص مقاومت به خوردگی و زیست سازگاری خوبی را از خود نشان داد. در سال 1936 برای اولین بار آلیاژی از کبالت در جراحی های ارتوپدی مورد استفاده نهاده شد.

در سال 1950 بود که آلیاژی از تیتانیوم مورد استفاده نهاده شد. اگرچه فولاد ضد زنگ نیز هنوز به طور وسیعی مورد استفاده بود اما در دهه 1970 مشکلاتی در ارتباط با خوردگی وسایل ساخته گردیده از فولاد ضد زنگ ملاحظه شد.

استفاده از ایمپلنت های قابل جذب در بدن جهت ترمیم شکستگی های استخوانی از اواخر دهه 1960 شروع شد. همچنین در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 ساخت پیچ ها و صفحات ارتوپدی کوچکتر و پیچیده تر میسر شد.