چطور یک شخصیت تلویزیونی رئیس جمهوری آمریکا شد - سارا نوشت

به گزارش سارا نوشت، دونالد جِی. ترامپ اولین سرگرمی ساز یا دلالی نیست که به عنوان رئیس جمهوری ایالات متحده انتخاب شده، اما به هر حال ممکن است او از شکستن شخصیتش یا اصلاح آن امتناع کند؛ او رونالد ریگان نیست.

ریگان نمود انسانی هالیوود دهه 1940 بود. او تجسمی بود از سرانجام های خوش و احساسات غیرپیچیده، حکایت های سرگرم نماینده و مصرف قابل توجه، میهن پرستی نچسب و ضدکمونیسمِ پارانوییدی، بی مزگی های سرخوشانه و یک کد داخلی طراحی شده برای سرکوب هر حقیقت ناراحت نماینده ای؛ او حقیقتاً به جادوی فیلم ها مؤمن بود.

مانند سَلَف خود جان اف. کندی -اما خیلی بیشتر- ریگان از دل زندگی رویایی بیرون آمد تا رُل یک رفیق، قهرمانی فوتوژنیک، نقش خودش در نمایش های مجللی که حس خوبی داشتند (که شامل تسخیر کوچکترین ملت در نیمکره غربی می شد) و سناریوهای بسته بندی شده موسوم به فوتو-اُپ ها را برعهده بگیرد.

همانطور که هر کسی با زیروروکردن نوشته های ریگان بزودی می فهمد، او همواره دلش با هالیوود بود؛ چنان که در سال 1955 که افتتاحیه دیزنی لند را برگزار کرد، خود را به عنوان محبوب ترین مدیر مراسمات آمریکا، در جایگاهی تسخیرناپذیر می دید.

دونالد ترامپ هم ممکن است یک نشان در بلوار هالیوود داشته باشد اما او چیز دیگری است: ترامپ یک ستاره سینما نیست، بلکه یک سلبریتی است. در واقع، او موجودی است که توسط وارثان هالیوود، اخبار تلویزیون کابلی، تلویزیون واقع نما، رادیوی گفت وگویی و رسانه های اجتماعی که گفتمان ملی آمریکایی ها را تعریف می نمایند، تخم ریزی و پرورده شده است. ریگان آن گفتمان را با فانتزی های دلپذیر پر می کرد؛ ترامپ، در یک اکوسیستم اطلاعاتی بسیار پست رشد یافت که از پیش به دروغ آلوده بود؛ جایی که اعمال احمقانه اش به جای حقیقت گرفته می شد.

ترامپ مناظره های تلویزیونی را چنان برگزار می کرد که انگار طرفین مناظره شرکت نمایندگان شوی تلویزیونی بازمانده اند (شرکت نمایندگان در این برنامه باید برای بقا در شرایط سخت رقابت نمایند) و اعضای احتاقتصادی کابینه آینده اش مانند شرکت نمایندگان شوی سلبریتی اپرنتیس (در این برنامه که با میزبانی ترامپ اجرا می شد، سلبریتی ها برای عملکرد بهتر باهم رقابت می کردند). بازیکنی تمرین دیده در میدان روزنامه های نیویورک، همچنین شومنی با تجربه اجرای رویدادهای کارناوال گونه ای مثل رژه های زیبایی و مسابقات کشتی حرفه ای، که در رجزخوانی خبره بود.

گرچه تصورش سخت است که ترامپ روزنامه نگاران بنیاد گریدیرون (معترجحانن تشکل روزنامه نگاری واشینگتن) را به خود علاقه مند کند؛ مثل کاری که ریگان کرد و در حالی که به مداخله مستقیم در آمریکای مرکزی فکر می کرد یک شال سنتی مکزیکی و یک کلاه سامبرروی گشاد پوشید و آهنگ مانانا خواند؛ ترامپ در اصول سرگرمی دست کمی از او ندارد. با این حال، ترامپ بطور فریب آمیزی، وعده وفور در برابر قحطی و اجتماع در برابر تکه تکه شدن داده بود. بطور تأثیرگذارتری، او نیروی خود را با خستگی رقیبانش مقایسه می کرد و شدت صداقت لفاظی هایش را در تقابل با دستکاری های آنان قرار می داد. او این کار را با تظاهر به آزادی هیجان انگیز از محدودیت انجام می داد.

کمپین اصلی ترامپ اساساً یک تور فضای باز بود که در آن حرکات استندآپی انجام می داد؛ او حرف های عصبانی نماینده ای زد، جنجال کرد و مسابقه کشتی کج برنامه ریزی شده ای راه انداخت. او دشمنانی خیالی را تجسم کرد و برای خنثی کردن رقبایش آنان را به شخصیت های کارتونی تشبیه کرد: لیتل ماریو (مارکو روبیو سناتور)، تدِ خالی بند (سناتور و مشاور قضایی ایالت تگزاس)، هیلاریِ خطاکار (هیلاری کلینتون وزیر خارجه پیشین).

روزنامه نگاران و دانشگاهیان کوشش می نمایند از فاجعه آرای الکترالی که ترامپ را به قدرت رسانند سر در بیاورند و منتقدان فیلم هم متفاوت نیستند: پرسش چگونه فیلمسازان و منتقدان فیلم باید با دوران ترامپ کنار بیایند؟ تنها یک نمونه است؛ دیگران حیران اینند که ترامپ چگونه باید به تصویر کشیده گردد، یا اینکه او چطور در فیلم ها پیش گویی شده است. ترامپ قبلاً در قامت تبه کارِ لوده ای به نام دنیل کلمپ در فیلم گرملین 2: دارودسته جدید (1990) ساخته جو دانته، هجو شده است. اما پیداکردن فیلم های قدیمی یا جدیدی که ظهور او را پیش بینی نموده باشند سخت است.

دو موردی که اغلب ذکر می شوند عبارتند از: فیلم همواره پیشگویانه چهره ای میان جمعیت (1957) ساخته الیا کازان، که در آن تلویزیون یک آوازخوان پشت کوهی را تا حد تبدیل شدن به سیاستمداری عوام فریب بالا می برد و کمدی سخیفِ ایدیوکراسی (2006) ساخته مایک جاج، که آینده ای احمقانه را که در آن یک کشتی گیر سابق رئیس جمهوری می گردد و چون شکم ها با یک نوشیدنی ورزشی نابودنماینده مغز سیراب می شوند، تمدن فرومی پاشد.

یکی باید به تلویزیون نگاه کند تا اشارات انتخابات 2016 را پیدا کند. البته ترامپ شو وجود دارد اما درام های تلویزیونی که طی چند سال گذشته به نمایش در آمده است نیز چهره ناخوشایندی از هیلاری نشان می دهند: سریال ویپ (که پس از پنج فصل، شخصیت داستان، جولیا لوئیس دریفوس، ریاست جمهوری را از دست می دهد)، خانم وزیر (تیا لئونی در نقش تحلیلگر سی.آی.اِی، به وزارت منصوب می گردد)، همسر خوب (جولیانا مارگولیز در نقش همسرِ عوضیِ یک سیاستمدار که امور دفتری را خودش اداره می نماید)، و حتی سریال میهن (کلر دنس در نقش مرموزترین کارمند سی.آی.اِی). به نظر نمی رسد دیدن این برنامه ها با تماشای سلبریتی اپرنتیس منافاتی داشته باشد.

شاید سریال آمریکایی ها سبک ترین کاه در این باد باشد: یک زوج معمولی -یا شاید بسیار جذاب- از حومه شهر که با دو بچه در همسایگی یک مأمور اف.بی.آی زندگی می نمایند، عاملان مرگبار شوروی در آمریکای دوران ریگان هستند. مسئله فقط این نیست که پیچیدگی داستان تماشاگران را متقاعد می نماید که با جاسوسان روس هم هویتی نمایند؛ بلکه بیگانه هراسی نهفته در پیش فرض این نمایش تلویزیونی و این اندیشه است که شما هیچ تصوری ندارید که همسایگانتان واقعاً چه کسانی اند.

پیشگویانه تر از هر فیلمی، کتاب سیاست ورزی و رسانه های نوظهور: انتخابات دهه 1890 ریاست جمهوری ایالات متحده، نوشته چارلز ماسر، مورخ فیلم است که اخیراً منتشر شده؛ ماسر، استاد مطالعات فیلم و رسانه دانشگاه ییل است که درباره سینمای اولیه مطالب گسترده ای نوشته؛ او چهار انتخابات ریاست جمهوری متوالی (1888 تا 1900) را آنالیز می نماید. ماسر جزئیات دو کمپین بنجامین هریسون در برابر گروور کلیولند و رقابت ویلیام مک کینلی در برابر ویلیام جنینگز برایان را توضیح می دهد و استفاده آنها از روزنامه ها، نمایش پیشاسینمایی (استریوپتیکون؛ نوعی نمایشگر اسلاید)، سینمای اولیه و فونوگراف را تحلیل می نماید.

جمهوری خواستار که سه تا از چهار انتخاباتی که ماسر پوشش داده را برنده شدند، به هر دو طریق راهبردی و اقتصادی در رسانه های نوین سرمایه گذاری نموده بودند. نتیجه گیری ای که از کار ماسر به دست می آید - همچنین از کار مارشال مک لوهان، که ماسر هرگز به آن اشاره نمی نماید- این است که کاندیدایی که در گسترش فناوری ارتباطات نوین ماهرتر بوده در اغلب موارد رجحان یافته است. با قیاس از کتاب سیاست ورزی و رسانه های نوظهور، می توان به استفاده پیروز فرانکلین روزولت (و همچنین هیتلر) از رادیو در دهه 1930، پیشرو بودن دوایت آیزنهاور در استفاده از آگهی های تبلیغاتی تلویزیونی، همینطور برنامه تلویزیونی اشتباهات من ریچارد نیکسون در سال 1952 اشاره نمود.

بنا به عقیده عام، پیروزی جان اف. کندی از طریق درخواستی که او در یک مناظره تلویزیونی با نیکسون بیان کرد، تثبیت شد. 20 سال بعد، ریگان بطور مشابهی تسلطش به پیروزی آسان بر جیمی کارتر را نشان داد. بیل کلینتون اولین کاندیدای ریاست جمهوری بود که اهمیت تلویزیون کابلی -بویژه شبکه ام.تی.وی- را فهمید. باراک اوباما اولین کاندیدای توسعه دهنده رسانه های اجتماعی بخصوص یوتیوب بود. دونالد ترامپ، یک شخصیت تلویزیونی باسابقه، توسط توییتر معرفی گردید.

رسانه های نوینِ آینده احتمالاً نوعی از واقعیت مجازی خواهند بود. (این توسط کارتونیستی به نام والت کلی در طول رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری سال 1960 پیشگویی شد؛ زمانی که پیگو به دوست لاک پشت خود می گوید که انتخابات آمریکا خیلی وارونه به نظر می رسد: کاری که باید بکنیم اینه که اول یه سفارشی نویس پیدا کنیم، بعدش کاندیدایی رو انتخاب کنیم که به سبک نوشته های اون بخوره!) البته ترامپ این کار را هم کرد.

نوآوری واقعی ترامپ ترکیب سرگرمی های تلویزیونی و رسانه های اجتماعی بود- چیزی که هرکدام از نمایش های تلویزیونی، مانند کمدی چطور با مامانت آَشنا شدم، با اختصاص حساب کاربری در شبکه های اجتماعی به شخصیت های خیالی خود، در راستای آن کوشش کردند. ترامپ از حدود سال 2010 آغاز به توییت زدن نموده است؛ در حدود زمانی که برنامه تلویزیونی اپرنتیس به سلبریتی اپرنتیس تغییر نام داد. اگر بخواهیم از یک اصطلاح تخصصی مطالعات فیلم استفاده کنیم، این شکل از خطاب مستقیم، برای متصل کردن مخاطبان به نمایش به کار می رود.

استفاده آوانگارد ترامپ از رسانه ها ضامن پیروزی او در انتخابات نبوده است. مانند همه برنده ها، او خوش شانس -و به همان اندازه شگفت آور- بود. جیمز کومی (مدیر سابق اف.بی.آی) لطف بسیار بزرگی به او داشت؛ همانطور که راهنمایی نماینده کمپین کلینتونِ مغرور که قاطعانه میشیگان را آبی (به نفع دموکرات ها) گفت. اما همچنان که ترامپ از اخبار جعلی، چت بات ها و ترول های اینترنتی هم بهره مند شد، احمقانه خواهد بود امکانی که رسانه ها به او دادند تا به شرایط انتخابات و واقعیت بنیانی آن شکل دهد را دست کم بگیریم.

با استفاده از اصول تلویزیون واقع نما و قدرت توییتر، ترامپ قادر بود نمایشی باشکوه ایجاد کند و حواشی آن را تقریباً بلافاصله برای مخاطبان طرفدارش توضیح دهد؛ این ریسمان دوگانه قدرتمند مفهوم اجتماع را عرضه می کرد. تعجبی ندارد که چرا مردم خریدارِ توهمِ حرف های صریح و معتبر بودند. خواه یک راهبرد آگاهانه بوده یا ناشی از خودبزرگ بینی، برای پیروزی در این انتخابات کافی بود و جمهوری خواستار راستگرای سرسخت را که این نمایش را کارگردانی می کردند مبهوت کرد.

نوشته جیم هوبرمن، نویسنده و منتقد سینما.