دوست دارم برای شیراز شعر بگویم - سارا نوشت

به گزارش سارا نوشت، ما هیچ وقت از اهالی بازار وکیل نبوده ایم و حیاط خانه مان هیچ وقت حوض آبی گرد نداشته است!

این آغازی غمگین برای یادداشتی است که غمگین نیست. چون این همه کلمه خوب را در توصیف شهری می گویم که شهر من نیست، اما زیبایی اش را به همه چشم های دوست دار زیبایی می دهد.

به بازار نگاه می کنم، به آدم ها، میوه های روی گاری و خوردنی های قدیمی و ادویه ها. به نوشته های بالای حجره ها و آیه های روی سقف ها. مزه ها را می چشم؛ ترکیب بستنی زعفرانی و آب هویج. بازارهای اطراف با سقف پارچه ای پر از زندگی اند. دوست دارم برای شیراز شعر بگویم. نه فقط برای دیوارهای بلند و آجری چندصدساله اش، بلکه برای دیوارهای سیمانی که رویشان با اسپری چیزهایی نوشته اند، برای قالی های چندمیلیونی و چندصدمیلیون رنگ داخلشان.

بعد از بازار می رویم به یکی از مجتمع های تجاری و من از آن شلوغی و غذاخوردن های سریع و لباس های رنگارنگ، سرم گیج می رود و بی هیچ حسی به اطرافم نگاه می کنم.

به دیوارها و درخت ها نگاه می کنم. به همه شان که هرروز ما را می بینند و ما شاید نمی بینیمشان، آن طوری که هستند. آن طور که در آفتاب اردیبهشت و شب های تابستان می درخشند.

دوست دارم پیرمردی باشم در بازار وکیل که هر روز حجره اش را باز می نماید یا یکی از پیرمردهای توی پارک که در دمای دودرجه سانتی گراد زیر صفر هم به بازی شطرنجش وفادار می ماند. دوست ندارم دیگر یک لحظه هم پایم را توی مجتمع های تجاری بگذارم.

عکس و متن: سارا نجفی

17ساله از سروستان