انتها 60 سال عاشقی عزیزجنگل ، داستان زندگی مرد غارنشین فومنی - سارا نوشت

به گزارش سارا نوشت، خبرنگاران : عزیز نوروزی پرور، مرد غارنشینی فومنی در سن 81 سالگی دار فانی را وداع گفت.

عزیز غارنشین در غاری در دل جنگل های جیرده آلیان به تنهایی زندگی می کرد. وی بیش از 60 سال در جنگل های آلیان فومن زندگی می کرد. روابط عمومی اداره کل بهزیستی گیلان با تایید خبر مرگ عزیز جنگل گفت: وی چند روز قبل به علت بیماری و عفونت از ناحیه پا به آسایشگاه معلولین رشت منتقل شده بود.

عزیز نوروزی معروف به عزیز غارنشین مردی است که بیش از 60 سال در غاری در دل جنگل های جیرده آلیان به تنهایی زندگی می نماید.

این مرد در این سال ها به تنهایی در غار زندگی می کرد و در حالی که اهالی روستای سه سار برای او کلبه ای در جنگل ساخته بودند اما حاضر به زندگی در این کلبه نبود.

عزیز به خاطر شکست در عشق، سر به کوه گذاشت و دیگر به روستا بازنگشت. مرد غارنشین درباره داستان زندگی اش چند سال پیش به رسانه گفته بود : هفت ساله بودم که مادرم فوت کرد. چهار سال بعد هم پدرم فوت کرد و مکتب را رها کردم و مشغول کار شدم تا اینکه شکست عشقی مرا غارنشین کرد.

درباره علت شکست عشقی او دو روایت وجود دارد. خود عزیز در مصاحبه با رسانه ها گفته: 20 ساله بودم که عاشق دختری به نام نگار شدم. هر روز در راستا او می نشستم. نگار بسیار زیبا بود و هر کسی او را می دید عاشقش می شد. من اگر یک روز نگار را نمی دیدم دیوانه می شدم. او هر روز با اسبش به کنار چشمه می آمد به همین دلیل من هم در کنار چشمه منتظرش می ماندم. یک بار به خواستگاری نگار رفتم اما چون پدر و مادر نداشتم، او را به من ندادند. نگار یک روز از روی اسب افتاد و مرد. بعد از مرگ نگار زندگی در روستا برایم خیلی سخت بود؛ به همین دلیل بی هدف به طرف جنگل رفتم. پس از چند روز سرگردانی غار کوچکی را پیدا کردم و تصمیم گرفتم در آنجا زندگی کنم.

اما اهالی داستان دیگری را تعریف می نمایند و معتقدند پدر نگار کدخدای روستا بوده و نمی خواسته دخترش را به عزیز بدهد، به همین دلیل او را به عقد مرد دیگری درآورده و به دروغ به عزیز گفته که دخترش فوت نموده است.

عزیز سواد خواندن و نوشتن داشت و تا کلاس پنجم درس خوانده بود. حافظه ای قوی داشت و گاهی برای نگار شعر می نوشت. نگار نازنینم مست و طناز / به سوی من بیا باز این بیتی است که در وصف نگار سروده و آن را زمزمه می کرد.

او به زندگی در غار عادت نموده و علاقه به بازگشت به روستا نداشت. پیرمرد از ماشین و موتور می ترسید و با تماشا آنها به سمت جنگل فرار می کرد. روستائیان می گویند یک بار با موتور در جاده جنگلی تصادف نموده و این حادثه باعث وحشت او از ماشین و موتور شده بود.

عزیز درباره غذای خود گفته بود: از غذای گرم بدم می آید و میوه درختان و ماست می خورم. عاشق نوشابه هستم و مردم روستا به من نوشابه و ماست می دهند. به این زندگی عادت نموده ام و نمی خواهم دیگر به روستا برگردم. روزها در جنگل می گردم و ظهرها مقابل غار زیر آفتاب می خوابم. با حیوانات جنگل دوست هستم و از آنها نمی ترسم. اهالی روستا به من لباس داده اند تا سرما نخورم.

عزیز 20 سال قبل تصادف کرد و اهالی وقتی وضعیتش را تماشاد او را به درمانگاه بردند که در آنجا پرستاران وی را حمام کردند. بعد از آن دیگر به حمام نرفت. مرد جنگلی درباره شستن خود اظهار کرد: گاهی در رودخانه خودم را می شویم اما چون همواره زیر آفتاب هستم بیمار و کثیف نمی شوم.

طی سال های اخیر مسئولان شهر فومن و اهالی به او یاری نموده و مراقبش بودند اما عزیز غده ای بزرگ در گردنش داشت که سال هاست این مهمان ناخوانده را تحمل می کرد. دو انگشت او قطع شده بود. به گفته خودش با تبر قصد قطع کردن شاخه ای را داشته که به اشتباه دو انگشتش را قطع نموده بود.