در زمان بی برقی بچه ها را بی قرار نکنیم - سارا نوشت

به گزارش سارا نوشت، آدم دلش برای بچه ها می سوزد. با آن فکر و دل کوچک شان باید پا به پای ما عظیمسالان همه اتفاقات را تجربه نمایند. نه قوه تحلیل قوی دارند و نه کاری از دست شان برمی آید. فقط به ما نگاه نموده و از ما تقلید می نمایند چون براین باورند که ما بلدیم چطور مسائل را حل نموده و آنها را به ساحل سلامت برسانیم اما راستش ما آدم عظیم ها هم بلد نیستیم چگونه از پس این همه مشکل که یکباره بر سرمان ریخته برآییم.

کرونا، گرما، بی برقی، بی آبی، مسائل مربوط به واکسیناسیون و... ما را هم کلافه نموده و راستش را بخواهید گاهی یادمان می رود بچه هایی دور و برمان هستند که نه قدرت تحلیل دارند و نه کاری از دست شان برمی آید.

کلافگی و بیچار گی و رفتارهای پرتنشی که گاهی از خودمان بروز می دهیم، علاوه بر فروپاشی روانی، استرس را در آنها همیشگی می نماید و آنها در آینده به عظیمسالانی با تنش های روانی زیاد تبدیل می شوند.

مسائل زیاد شده و ما آدم عظیم ها کلافه ایم و اگر بخواهیم به بچه ها راستش را بگوییم، ما هم دیگر نمی دانیم باید چه کنیم. اما یک کار را باید یاد بگیریم و آن محافظت از بچه ها چه جسمی و چه روانی در شرایط بحرانی است. ما نباید استرس آنها را با رفتار و گفتارمان بیشتر کنیم.

نباید با آنها طوری رفتار کنیم فردا به آدم هایی با اختلال رفتاری تبدیل شوند. تنها کار این است که مراقب رفتار، گفتار و واکنش مان باشیم چون بچه ها می بینند و یاد می گیرند و تقلید می نمایند.

با دکتر رضا پورحسین؛ روان شناس هم صحبت شدم تا بگوید در شرایط امروزی ما آدم عظیم ها چه باید کنیم و چگونه از بچه ها مراقبت کنیم تا کمترین آسیب فکری و روانی را ببینند.

کنترل را به دست بگیریم

دکتر پورحسین می گوید: روان انسان در برابر محرک ها، برانگیخته شده و دچار استرس می شود و در شرایط عادی که ما در معرض محرک های محدودی هستیم همین استرس به ما یاری می نماید تا راه حلی برای مشکل پیدا کنیم اما زمانی که محرک ها افزایش پیدا نموده و فاصله تکرار آنها کم و کمتر شده و تنوع پیدا می نمایند فکر آن قدر برانگیخته می شود که دیگر نمی تواند شرایط را کنترل و مدیریت کند به همین خاطر دچار آشفتگی شده و فرد کلافه می شود و در این شرایط است که می گوید: سرسام گرفتم. وقتی شرایط استرس زا تنوع پیدا نموده و در هم ضرب و جمع می شوند مقدار خودکنترلی فرد پایین می آید و او مجبور می شود هیجانات خود را با عصبانیت و پرخاشگری بروز دهد تا فکرش کمی آرام بگیرد. الان ما در چنین شرایطی هستیم. اخبار کرونا چند ماه است که ما را درگیر نموده و حالا اخبار واکسیناسیون هم به آن اضافه شده است تابستان گرم آمده و خاموشی های پی در پی برق و به طبع آن خاموش شدن وسایل سرمایشی، خاموش شدن کامپیوتر، بسته ماندن در پارکینگ، خاموشی آسانسور، قطعی آب و... ما را زمینگیر نموده است. در این شرایط تاب آوری آدم ها پایین می آید. ما نمی توانیم شرایط بیرونی و تحمیل شده را حل و رفع کنیم بنابراین عصبانی و کلافه می شویم. آرامش نداریم چون سطح رضایتمندی ما به شدت پایین آمده است اما بهتر است کنترل فکر خود را به دست بگیریم و آگاهانه رفتار کنیم استرس را در محیط خانه به حداقل برسانیم. اورژانسی ترین رفتار این است که بدانیم کدام بخش از مسائل در کنترل ماست و چه بخشی نیست و روی آن بخشی که کاری از دست مان برمی آید متمرکز شویم.

به زمین و زمان فحش ندهیم

این روزها که مجبوریم بیشتر در خانه بمانیم و بچه ها هم به اجبار در خانه گیر افتاده اند، ذره بین به دست گرفته و ما را به شدت رصد می نمایند. بچه ها مانند یک اسکنر قوی همه رفتار و گفتار ما را زیر نظر دارند و آن را تقلید می نمایند. در شرایطی که بی برقی دارد به بحران تبدیل می شود، برترین کاری که برای حفاظت روان بچه ها می توانیم انجام دهیم این است که شدت این بحران را به بچه ها منتقل ننموده و این شرایط را برای آنها تبدیل به جهنم نکنیم. شرایط اگر در کنترل ما باشد کمی ساده است. با رفتن برق، فوری روی گفتار منفی متمرکز نشویم که وای باز آغاز شد، توی این جهنم بدون کولر چه کنیم و... اگر ما خونسردی خود را حفظ نموده و مثلا پنجره ها را باز کنیم و به بچه ها شرح بدهیم که بی برقی موقتی است و مثلا تا دو ساعت دیگر برق ها وصل شده و زندگی به روال عادی برمی شود، آنها هم مانند ما رفتار نموده و با شرایط کنار می آیند. اگر ما آغاز به پرخاشگری نموده و به زمین و زمان فحش بدهیم بچه ها دچار هیجان شده و همان رفتار را تکرار می نمایند و این را هم بگویم این نوع واکنش خیلی زود در آنها نهادینه شده و در هر زمان و مکانی که شرایط کمی سخت شده و غیرقابل حل به نظر بیاید، همان رفتار را از خود بروز می دهند بدون این که بیندیشند می توان جور دیگری هم رفتار کرد یا حرف زد؛ چون آنها در بچگی از عظیمسالان یاد گرفته اند شرایط از کنترل خارج شده، آنها تاب این همه سختی را ندارند و باید هیجانی رفتار نمایند.

بچه ها را به تحرک وادار کنید

کرونا و الان گرما مردم، به خصوص بچه ها را خانه نشین نموده است. آنها مدت های زیادی است مدرسه نمی فرایند و بخشی از روابط اجتماعی و گروه های دوستی خود را از دست داده اند. در خانه نشسته اند چه برای درس خواندن آنلاین و چه اکنون که تابستان است و مدارس تعطیل. پیشنهادم این است که با رعایت پروتکل ها بچه ها را از خانه بیرون ببرید و اجازه بدهید ساعتی در پارک بازی نموده و تحرک داشته باشند. یکجا نشینی و بی تحرکی استرس و اضطراب آنها را بیشتر می نماید. حتی در ساعات بی برقی که آسانسور آپارتمان های عظیم و مجتمع ها قطع شده و نمی توان از آپارتمان خود خارج شد، با بازی های فکری و همبازی شدن با بچه ها آنها را از یک گوشه نشستن و فکر کردن به این که باید در این بی برقی چه کنیم، به در آوریم.

مسؤولان صادقانه شرح بدهند

فکر آدمی به گونه ای طراحی شده که با شرح قانع کردن شده و شرایط حتی وقتی سخت باشند را می پذیرد. الان تابستان است و گرمای فصلی در کنترل ما نیست اما قطع برق که گاهی چند بار در شبانه روز تکرار شده و ساعات آن هم طولانی می شود در کنترل مسؤولان است. اگر بنا به شرایطی نمی توانند برق به مقدار لازم فراوری نمایند به وسیله رسانه های رسمی به خصوص صدا و سیما به مردم شرح دهند که چرا چنین شرایطی پیش آمده. شرح صادقانه آنها می تواند همراهی مردم را بیشتر کند. برنامه ریزی و تهیه جدول خاموشی و پایبندی به آن کار سختی نیست. همه اینها می تواند مردم را از نگرانی و تنش های روانی محافظت کند. درست مثل زمانی که خودروی ما در عظیمراه خاموش می نماید و چون دلیل را نمی دانیم دچار استرس می شویم اما زمانی که مکانیک به ما می گوید مشکل از باتری است و می توان آن را حل کرد، ما آرامش خود را بازمی یابیم. خاموشی های این روزها هم دقیقا همین طور هستند مردم دچار استرس و واکنش شده اند چون دلیل و راه چاره آن را نمی دانند. راه چاره ساده است، مسؤولان مرتب به مردم شرح داده و راه چارههای درست ارائه نمایند و از مردم بخواهند با آنها همراهی نمایند. در چنین شرایطی هم مردم هم مسؤولان بهتر و راحت تر می توانند از بحران عبور نمایند. در همه مسائل این راه چاره جواب می دهد حتی درباره پیک های مختلف کرونا و واکسیناسیون. مسؤولان در تلویزیون ظاهر شوند و صادقانه به مردم شرح بدهند.

طاهره آشیانی - روزنامه نگار / روزنامه سارا نوشت