اثر فعالیت بدنی بر پارکینسون - سارا نوشت

به گزارش سارا نوشت، تحقیقات نشان می دهد که بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون می توانند با انجام 2.5 ساعت ورزش در هفته، کیفیت زندگی خود را افزایش داده و میزان بی ثباتی (لرزش) حرکتی خود را کاهش دهند.

بیماری پارکینسون به عنوان یکی از مسائل رایج قرن اخیر در سالمندان تا آنجا پیش رفته که آمارهای جهانی نشان دهنده ابتلای یک نفر از هر صد نفر افراد بالای 60 سال به این بیماری است.

این بیماری پیش رونده به گونه ای عمل می کند که علاوه بر کاهش کیفیت زندگی وابسته به سلامتی (HRQL) در افراد مبتلا از طریق مهار و یا جلوگیری از محرک های عملکردی در بدن، نهایتاً منجر به مرگ بیماران مبتلا خواهد شد.

مطالعاتی که اخیراً اجرا شده نشان می دهد، افرادی که به طور مرتب ورزش می نمایند، به طور قابل ملاحظه ای کمتر از سایر مبتلایان دچار کاهش کیفیت زندگی وابسته به سلامت (HRQL) و بی ثباتی حرکتی می شود.

نتایج این تحقیقات نشان می دهد که فعالیت بدنی می تواند موجب تأخیر در بروز بیماری پارکینسون شود.

این مطالعه که بر روی داده های مربوط به 3400 بیمار مبتلا به پارکینسون به مدت دو سال انجام گرفت نشان داد بیمارانی که به مدت حداقل 150 دقیقه به صورت منظم در هفته ورزش می نمایند، میزان کمتری از کاهش کیفیت زندگی وابسته به سلامتی (HRQL) را برای مدت 2 سال، در مقایسه با کسانی که مدت زمان کمتری ورزش نموده و یا اصلاً ورزش نمی نمایند، دارند.

از جمله پارامترهای مورد مطالعه و آنالیز در این تحقیق می توان به جمعیت شناسی، مدت زمان ابتلا به بیماری، مدیریت دارویی و غیر دارویی، علائم بیماری و بعضی از ارزیابی های شناختی اشاره کرد.

بنا بر توصیه محققان، انجام حداقل 150 دقیقه ورزش در هفته، می تواند وسیله ای برای کاهش پیشروی بیماری پارکینسون و یا به تأخیر انداختن آن باشد. البته هنوز هم محققان قادر به تشخیص اینکه چه نوع ورزشی بیشترین اثر و فایده را برای این منظور به دنبال خواهد داشت، نیستند.

• حقایقی در خصوص بیماری پارکینسون

* هیچ نوع آزمایشی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است مورد معاینه چندین پزشک در طی سال های مختلف، بدون دریافت یک تشخیص مناسب قرار گرفته باشند.

* علت دقیق بیماری پارکینسون معلوم نیست، اما این طور به نظر می رسد که ژنتیک و محیط از جمله عوامل بزرگ دخیل در بروز این بیماری باشند.

* بیماری پارکینسون بیماری سیستم عصبی است، بنابراین رژیم های غذایی که به حفظ و پایداری سیستم عصبی سالم در انسان یاری می نمایند ممکن است بتوانند خطر ابتلا به این بیماری را کاهش داده و یا اثرات مربوط به آن را تقلیل بخشند.

* داروهای تجویزی برای این بیماری باعث ایجاد عوارض جانبی نظیر دیسکینزی (حرکات ناخواسته عضلانی) می شوند که برای مبتلایان به این بیماری، می تواند حتی بیش از پارکینسون موجب بروز ناتوانی و ضعف شوند.

* تعدادی از مطالعات اجرا شده نشان می دهد که بیماری پارکینسون را می توان با استفاده از یک شیوه و سبک زندگی سالم مدیریت نمود. این شیوه زندگی درست می تواند شامل تغذیه سالم، استفاده از غذاهای طبیعی و مشارکت داشتن در فعالیت های منظم بدنی باشد که پیش تر نیز به آن اشاره شد.

* ورزش و یا درمان فیزیکی می تواند به کم کردن کاهش مخرب عملکرد حرکتی این بیماران یاری کند. این افراد باید فعالیت های ورزشی نظیر انعطاف پذیری یا حرکات کششی، فعالیت هوازی، تمرینات مقاومتی و تقویتی را مدنظر داشته و به طور منظم انجام دهند. بعضی از نمونه های مفید ورزشی برای مبتلایان به این بیماری عبارت است از: دوچرخه سواری، دویدن، تای چی، یوگا، پیلاتس، بوکس (بدون اعمال درگیری و تماس) و چی گونگ. با این حال توجه داشته باشید که انجام این فعالیت های بدنی باید حتماً تحت نظر اساتید و یا درمانگرهای فیزیکی (ورزشی) انجام گیرد تا مطمئن شوید که آسیبی به این بیماران وارد نخواهد شد.

هنگام یاری به یک بیمار مبتلا به پارکینسون در انجام فعالیت های ورزشی، اول از همه مطمئن شوید که وی از لباسی مناسب و راحت را برای این کار استفاده می کند. از پوشیدن لباس های تنگ که موجب اختلال عملکرد سیستم تنفسی و کارکرد رگ های خونی می شود حتماً اجتناب کنید. گام شمار نیز برای پیگیری و ارزیابی مراحل پیشرفت بیمار به صورت روزانه می تواند مفید و کاربردی باشد. تعامل میان فعالیت های داخلی و خارجی نه تنها موجب تشویق بیشتر این افراد به انجام فعالیت های بدنی و ورزش می شود، بلکه سبب افزایش سلامت روانی آن ها نیز خواهد شد. همچنین باید توجه داشته باشید که استفاده از موسیقی در هنگام ورزش (موسیقی درمانی) می تواند بیماران پارکینسونی را به انجام فعالیت ها و حرکات بدنی بیشتر ترغیب نماید.

منبع: تبیان