چگونه با حذف ذوب حسرت فوتبال ایران 27 ساله شد

به گزارش سارا نوشت، وصال روحانی ، حذف ذوب آهن به دست الاتحاد عربستان در یک هشتم نهایی لیگ فوتبال قهرمانان آسیا از دو منظر قابل آنالیز است. وجه اصلی و شخصی این رویداد کاستی های ذوب آهن برای این رویارویی خاص بود که سبب شد این تیم اصفهانی بر خلاف آنچه خود می پنداشت، نتواند یک هماورد توأم با توفیق با رقیب پرمهره تر و تجهیز شده عربستانی اش داشته باشد. درست است که الاتحاد نیز کمتر نشانی از تیمی داشت که در دهه 2000 در دو نوبت قهرمان آسیا شد و خط دفاعی اش همانقدر پرخلل عمل کرد که مدافعان ذوب آهن عمل کردند اما باز در قیاس با تیم اصفهانی انسجام بالنسبه بیشتری داشت و قدری محکم تر و پردوام تر از ذوبی ها عمل کرد و می دانست که چه می خواهد و چه باید بکند.

چگونه با حذف ذوب حسرت فوتبال ایران 27 ساله شد

تبعات کوچ مظاهری

اینکه ذوبی ها چگونه وارد این دوئل شدند و چگونه با دو دیدار خود با الاتحاد برخورد کردند و چه اندیشه ای برای این رویارویی ها داشتند، مسأله ای است که باید علیرضا منصوریان آن را شرح بدهد.

وی معتقد بود به رغم کوچ رشید مظاهری به تبریز و تراکتوری شدن وی سفید و سبزهای اصفهانی نیازی به جست و جو برای یافتن یک سنگربان قوی و نامدار از قماش وی ندارند زیرا محمدباقر صادقی پاسخگو است اما حوادث هر دو دیدار رفت و برگشت و بخصوص گل دوم الاتحاد در دیدار برگشت که کمر ذوبی ها و روحیه آنها را شکست، چیزی خلاف این را نشان داد. در مقطعی که یاران حدادی فر در سایه یک گل به خودی رجحان صفر-1 اولیه الاتحاد را به تساوی 1-1 تبدیل نموده و امیدهایی برای جبران شکست دیدار رفت یافته بودند، صادقی با ارتکاب بدترین اشتباه ممکن و با سایه زنی توپ کاملاً بی دردسری که به سمت وی پاس داده شده بود، بدترین گل ممکن را خورد و با خودزنی وی کل تیم ذوب آهن از هم پاشید و هرچند در دقایق بعدی دو گل دیگر زد اما دفاعش چنان آشفته و سایر بازیکنانش چنان بی روحیه شده بودند که روی هر توپ ارسالی دیگر الاتحادی ها به لرزش می افتادند و راه زدن دو گل نه چندان سخت دیگر را به روی حریف سعودی شان باز گذاشتند. به واقع در یک جمع بندی آسان و صریح باید متذکر شد نه ادوات و تجهیزات و نه نوع تدارک ذوبی ها برای غلبه بر الاتحاد در تضاد با ادعاهای علی منصور و بعضی شاگردانش و همچنین سعید آذری اصلاً کافی نبود و به قول همان ضرب المثل قدیمی ایرانی از ماست که بر ماست.

در راستا بهانه جویی

دیدگاه دوم نسبت به حذف ذوب آهن که سبب کنار رفتن تک نماینده باقی مانده ایران از جام باشگاه های آسیای 2019 شد این است که فوتبال ایران و نظام های حمایت کننده آن و کل جامعه فوتبال کشور هنوز مهیا و صاحب صلاحیت لازم برای غلبه بر رقبای آماده تر غرب آسیایی (و همینطور شرق این قاره) و فتح لیگ قهرمانان آسیا نیست و همچنان به بهانه جویی و نقل دلایل غیر واقعی در این خصوص مشغول است. سال ها است که باشگاه های ایرانی نه خود صرافت و تدبیر جمع آوری رجحانن نیروها و انجام کارهای استراتژیک لازم را برای فتح جام باشگاه های آسیا دارند و نه به نهادها و افرادی روی می آورند که این اطلاعات را به آنها ارزانی دارند.

فدراسیون فوتبال ایران البته وظایفی مستقیم درباره تیم های باشگاهی کشورمان ندارد و برد یا ناکامی این تیم ها در جام باشگاه های آسیا محصول عملکرد خود باشگاه ها است و فدراسیون به عنوان یک حامی و همراهی کننده شاید در زمینه های اجرایی و جور کردن شرایط شرکت باشگاه ها در لیگ قهرمانان آسیا شریک و ناظر باشد اما از جایی که بحث حضور در مسابقه ها و مسائل تاکتیکی و تکنیکی مرتبط با آن و سایر نکات فنی و عملی و ملاحظات ورزشی به میان می آید، این باشگاه ها هستند که باید فعال و زرنگ و باهوش ظاهر شوند و هم نقل و انتقال هایی مناسب برای فتح جام داشته باشند و هم در چند و چون همه کارهای مرتبط با این حضور دقیق شوند و آنچنان مهیا شوند که لازمه کسب موفقیت در بزرگترین جام باشگاهی قاره است و فکر نکنند هرچه هر هفته در لیگ داخلی ارائه می دهند، برای کسب نتیجه در لیگ آسیایی هم مؤثر و کافی است.

علیرضا منصوریان پس از احیای ذوب آهن تقریباً مرده در نیم فصل دوم لیگ هجدهم به اشتباه گمان برد که ابزار و ادواتی کافی برای ادامه راهش در جام باشگاه های آسیا دارد و چون تنها تیمی بود که از مرحله گروهی بدون شکست صعود کرد، پس در حذفی ها هم کم نمی آورد. این در حالی بود که ذوب در ازای کوچ امثال حسینی، حسن زاده، اوساگونا، ناری و البته مظاهری، خریدهایی فراتر از بهزادی، مشایخ، حقدوست، بووی باکر و کریستانوس نداشت و شش گل خورده در دو بازی مقابل الاتحاد ثابت کرد با این خط دفاعی لرزان و دروازه لرزان تر در لیگ داخلی هم نمی توان آرزو پروری کرد.

اتاق های فکری که وجود ندارد

اینگونه امیال و خیال پردازی های عبث موقعی مهار و برنامه های منطقی جانشین آن می گردد که فوتبال ایران اتاق های فکری داشته باشند به موازات وسعت استعدادهای پرورش نیافته اش و از قدرت برنامه ریزی ای بهره گیرد که نه فقط گستره یک کشور بلکه مرزهای خارجی را هم درنوردد. در غیاب این نیازها 27 سال است که فوتبال ایران در جام باشگاه های آسیا قهرمان نشده و آخرین قهرمانی مان که با همت پاس فیروز کریمی در سال 1992 به دست آمد، هر سال آنقدر از ما دورتر می گردد که گاه به نظر می رسد یک رؤیا و خواب خوش بوده و واقعاً تحقق نیافته است و بدتر از همه اینکه پس از تار و مار شدن در هر دوره بدون هیچ تغییر استراتژیک در برنامه های مان همچنان برای دوره های بعدی آرزو پروری های محال می کنیم.

منبع: ایران ورزشی

به "چگونه با حذف ذوب حسرت فوتبال ایران 27 ساله شد" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "چگونه با حذف ذوب حسرت فوتبال ایران 27 ساله شد"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید